Over mij
In alle rust thuis op de bank met een kopje thee en een spannend boek van Linda van Rijn. Fietsen of wandelen in de warmte van de zon of met de frisse wind door mijn haar. Onderweg foto’s maken van vlinders, voorjaarsbloemen of het zonlicht dat door de bomen schijnt. Kortom… ik geniet van de kleine dingen. Maar… laat ik bij het begin beginnen.
Ik, Renate Boerstal-van der Kuij, geboren in de nabijheid van Rotterdam groei vanaf mijn tienerjaren verder op in Didam. Met mijn MEAO-diploma op zak, begin ik aan mijn eerste baan. Een nieuwe weg ligt voor me.
Deze neemt een onverwachte wending wanneer mijn moeder op 48-jarige leeftijd wegvalt. Verrast door mijn innerlijke kracht, spreek ik bij haar afscheid.
Sinds dit verlies, vier ik bewuster mooie momenten. Tranen van verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar.
Verjaardagen, onze trouwdag, de geboorte van onze dochters. Juist op deze momenten is het gemis voelbaar dichtbij.
Als onze dochters 6 en 4 jaar oud zijn verliezen we, na een zwangerschap van 20 weken, op 7 juli 2008 onze dochter Sterre. Precies een jaar later op 7 juli 2009 wordt onze zoon Storm stil geboren.
Afscheid nemen hoort bij het leven. Als kind neem je, vroeg of laat, afscheid van je ouders. Anders is dit wanneer je een kind verliest. Er is een onuitspreekbaar groot verdriet, een niet vervulde wens.
Met veel lieve mensen om mij heen was er niemand die de pijn en het verdriet weg kon nemen. Deze weg ging ik alleen. Er zijn geen vaste lijnen voor verdriet. Ieder beleeft het op zijn eigen manier. Vanuit dit gevoel bezoek ik families, luister naar hun herinneringen, maak wensen bespreekbaar en help mee vorm te geven aan het afscheid. Een afscheid dat helpt bij een begin aan een leven zonder.
Als onze dochters 6 en 4 jaar oud zijn verliezen we, na een zwangerschap van 20 weken, op 7 juli 2008 onze dochter Sterre. Precies een jaar later op 7 juli 2009 wordt onze zoon Storm stil geboren.
Afscheid nemen hoort bij het leven. Als kind neem je, vroeg of laat, afscheid van je ouders. Anders is dit wanneer je een kind verliest. Er is een onuitspreekbaar groot verdriet, een niet vervulde wens.
Met veel lieve mensen om mij heen was er niemand die de pijn en het verdriet weg kon nemen. Deze weg ging ik alleen. Er zijn geen vaste lijnen voor verdriet. Ieder beleeft het op zijn eigen manier. Vanuit dit gevoel bezoek ik families, luister naar hun herinneringen, maak wensen bespreekbaar en help mee vorm te geven aan het afscheid. Een afscheid dat helpt bij een begin aan een leven zonder.